‘ลุงสมยศ’ กับรถตุ๊กๆ เก่าๆ ที่เป็นเหมือนคู่ชีวิตของลุง
“อยู่ด้วยกันมา 25 ปี ไม่เคยทะเลาะกันเลยแถมยังช่วยลุงทำมาหากินจนมีเงินเก็บไว้ส่งกลับบ้าน คนที่เคยใช้บริการตุ๊กๆ “สมยศ” ให้ฉายาลุงว่า “ลุงสมยศ ตุ๊กๆ VIP” เพราะลุงสมยศ ปรับแต่งรถตุ๊กสุดรักนี้ ให้กลายเป็นรถที่นั่งสบายทั้งคนขับและผู้โดยสารด้วยอุปกรณ์เสริมที่ลุงคิดประดิษฐ์ขึ้นมาเอง”
มนุษย์ต่างวัย : ลุงสมยศเริ่มมาขับ รถตุ๊กตุ๊กตั้งแต่เมื่อไร?
ลุงสมยศ : “ตอนนี้ลุงอายุ 64 ปี ขับรถตุ๊กๆ มา ตั้งแต่อายุ 25 ปี ขับมา 40 กว่าปีแล้ว เริ่มจากมาทำงานในปั๊มแถววงเวียนใหญ่ ทำหน้าที่หลายอย่าง ปะยาง เปลี่ยนยาง ได้ลองขับรถหลายๆ แบบ จนไปสะดุดตากับรถตุ๊กๆ ลุงรู้สึกพิเศษกับมันจึงศึกษาอย่างจริงจัง เพราะมันคล่องตัว ไปไหนมาไหนได้ทุกที่ ในช่วงแรกๆ ลุงก็เช่ารถตุ๊กๆ อู่ขับออกตี 4 ส่งรถ 4 โมงเย็ง
“พอมีเงินออมมากขึ้นพอจะซื้อรถตุ๊กๆ เป็นของตัวเองได้ในปี พ.ศ 2549 ทีนี้ละมันเลย แค่ 20 กว่าๆ ก็มีสมบัติชิ้นแรกเป็นของตัวเอง ดีใจ ภูมิใจ เพราะว่าจะขับออกไปวิ่ง รับส่งผู้โดยสารเวลาไหนก็ได้ เวลาเหนื่อย อยากพักก็ขับกลับมาจอดที่บ้านไม่ต้องเอารถไปส่งที่อู่เช่าแล้ว ขับบ้างพักบ้าง อาทิตย์หนึ่งก็หยุดครั้ง สองครั้ง”
มนุษย์ต่างวัย : แล้วอุปกรณ์แต่งรถต่างๆ เริ่มมาได้อย่างไร?
ลุงสมยศ : “พอขับได้สักระยะเริ่มรู้สึกปวดเมื่อยล้าตามตัวตลอด ตื่นเช้ามาอีกวันก็ยังปวด คิดว่าเป็นอย่างนี้ต่อไปคงไม่ไหว ต้องทำอะไรสักอย่างไม่งั้นมันจะตายเอา
“วันหนึ่งระหว่างจอดรถติดไฟแดงลุงก็ยังเมื่อยอยู่ เลยหยิบร่มที่พกมาเอามาเท้าแขนและรู้สึกดีขึ้น “เออเว้ย!!! เข้าท่านิ” ถ้ามีที่วางแขนแบบนี้จริงๆ ก็ดีเลย ก็เลยเอามาเป็นไอเดีย กลับไปโมดิฟายออกแบบที่วางแขน โดยตอนแรกลุงไปเก็บของที่เขาทิ้ง แล้วมาทำ เช่น เข็มขัดนิรภัย เชือก ท่อแอร์ เอามาประกอบ แล้วทำตะขอเกี่ยวรั้งด้านข้างรถ ก็ได้แล้วที่วางแขน
“คราวนี้ละเริ่มสนุกละ สำรวจต่อเลยว่าอยากให้รถตัวเองมีอุปกรณ์เสริมอะไรอีก ก็เริ่มประดิษฐ์ต่อเนื่อง อย่างเช่น ทำที่เสริมตรงแฮนด์ ที่จับให้พอดีกับเข่า ให้เข่าลุงช่วยขับด้วย มีที่พิงหัวทำมาจากท่อแอร์แล้วก็ใช้เทปพัน พอติดตั้งอุปกรณ์เสริมและเอารถออกไปขับ กลายเป็นว่าลุงไม่มีวันหยุดเลย วิ่งรถตลอดไม่ปวดเมื่อย ไม่ขี้เกียจเหมือนเดิม กลับมาขยันกว่าแต่ก่อน”
มนุษย์ต่างวัย : ได้ไอเดีย แต่งหลังรถมาจากไหน?
ลุงสมยศ : “ลุงก็มีลูกค้าประจำ ลุงก็สังเกตุว่าเวลาเขาขึ้นรถมา ทุกครั้งเขาจะเหนื่อย และงีบหลับคอพับไปพับมา ลุงก็นึกไอเดียขึ้น ได้ว่า จะต้องมีอุปกรณ์เสริมให้กับลูกค้าด้วย โดยเริ่มที่ประดิษฐ์หมอนรองหัวและที่พิงหัวอัตโนมัติ คือพอจะใช้ลุงก็จะปล่อยลงมา อัตโนมัติ พอไม่ใช้ก็เก็บขึ้นไป
“ช่วงแรกๆ เราก็จะถามลูกค้าว่า “จะใช้หมอนไหมครับ” หลังๆ มาไม่ต้องถามแล้วลูกค้ารีเควสเองเลยว่า อยากได้หมอน นอนสบาย บางครั้งเห็นคนนอนหลับบนรถ ลุงก็แอบนึกดีใจนะ และส่วนมากลูกค้าที่ขึ้นประจำจะมีอายุเยอะ แล้วพวกเขาจะมีปัญหาในการขึ้นลงรถ ลุงก็เลยทำบันไดเลื่อนอัตโนมัติให้ขึ้นง่าย ลงง่าย คราวนี้ขึ้นลงป๋อเลย คนอายุเยอะๆ เขาจะชอบ
“หรือพอรถติดอากาศร้อนหลายคนหงุดหงิด ลุงก็เปิดแอร์ให้เขาสบาย ใจร่มๆ ไม่ร้อนไอเดียพวกนี้ก็จะมาทีละอย่าง โดยลุงจะเริ่มออกแบบและไปหาอุปกรณ์มาให้ช่าง ช่วยทำตามแบบที่ลุงต้องการ”
มนุษย์ต่างวัย : สายตาคนอื่นมองรถตุ๊กๆเราเป็นอย่างไร?
ลุงสมยศ : “เขามองเขาก็หาว่าลุงบ้า ลุงเพี้ยน แต่ลุงก็ไม่สนใจ ลุงภูมิใจของลุงอยู่คนเดียว ขับแบบคนอื่นมันปวดมันเมื่อย ขับได้ไม่นาน ก็ขี้เกียจ ลองมานั่งรถลุงดูสิไม่ปวด ไม่เมื่อย แถมมีความสุขอีกต่างหาก”
“ลุงมีความสุขกับการได้อยู่บนรถ ขับรถที่ลุงรัก รักมากกว่าเมียซะอีก เพราะเขาช่วยเราทำมาหากิน ช่วยให้มีเงินผ่อนส่งรถ ส่งบ้าน เป็นสมบัติชิ้นสุดท้ายของลุงแล้ว ลุงรักรถพอๆ กับชีวิตนั่นแหละ บั้นปลายชีวิตก็คงต้องอยู่กันตลอดไป ไม่ได้คิดว่าจะไปทางไหนแล้ว จะบอกว่ารถคันนี้เป็นคู่ชีวิตของลุง เลยก็ว่าได้”
