ถ้าเราต้องตายจากโลกนี้ไป แล้วแมวหมาของเราจะไปอยู่ไหน ? ใครจะดูแล ?
เพราะหนึ่งในการจากไปที่ดีที่สุดคือการจากไปอย่างหมดห่วง หากชีวิตของเราเข้าสู่ช่วงเวลาสุดท้ายชองชีวิต คงเป็นเรื่องน่ากังวลไม่น้อยว่าเจ้าสัตว์เลี้ยงแสนรักของเราจะอยู่ต่อไปอย่างไร ? ใครจะหาข้าวให้กิน ใครจะพาไปเดินเล่น หรือใครจะเกาพุงให้ในเวลาที่ออดอ้อนนอนร้องหงิง ๆ แล้วคนใหม่ที่รับไปเลี้ยงจะดูแลดีไหม รู้ใจมันเหมือนเราหรือเปล่า หรือสุดท้ายต้องกลายเป็นหมาแมวจรจัดข้างถนนที่ไม่มีใครสนใจ แค่คิดก็สะกิดใจ น้ำตาก็ไหลเป็นทาง
“My Grandfather’s Cat” คือ องค์กรการกุศลในแคนนาดาที่มาตอบโจทย์ความกังวลใจของทาสหมาแมวทั้งปวง โดยทำหน้าที่เป็นสื่อกลางในการหาครอบครัวใหม่ให้กับเจ้าหมาแมวของผู้ป่วยระยะท้ายที่กำลังจะจากไปหรือผู้สูงอายุที่จำต้องย้ายออกไปอยู่บ้านพักคนชราแล้วไม่สามารถเลี้ยงดูมันได้อีกต่อไปโดยไม่เสียค่าใช้จ่ายใด ๆ
แองเจลา เรฟิวส์ (Angela Rafuse) สาวแคนาดาวัย 28 ปี ผู้ก่อตั้งเล่าถึงที่มาว่าเกิดมาจากเรื่องราวของคุณปู่ของเธอเอง
แม็คเคนซี (Mackenzie) คือแมวสามสี วัย 14 ปี สัตว์เลี้ยงตัวโปรดของคุณปู่ ในช่วงท้ายของชีวิต ปู่ต้องย้ายไปอยู่บ้านพักคนชรา เขากังวลใจมากว่าเจ้าแม็คเคนซีจะอยู่อย่างไร ใครจะมาดูแล เพราะมันเป็นแมวขี้หงุดหงิดอารมณ์บูดและร้องขู่ตลอดเวลา ด้วยความอารมณ์ร้ายของมันนี้เองอาจทำให้มันถูกส่งไปศูนย์พักพิงสัตว์เลี้ยงในที่สุด เธอจึงรับมันมาอยู่ด้วย
“ตอนนั้นฉันกำลังอยู่ในช่วงโศกเศร้าเพราะเพิ่งจบความสัมพันธ์กับคนรัก แถมเพิ่งสูญเสียคุณปู่ไปอีก สำหรับเจ้าแมกแคนซี่นี้ฉันต้องหาที่อยู่ให้มันหรือไม่ก็รับเลี้ยงเอง และฉันก็เลือกอย่างหลัง” แองเจลา กล่าว
หลังจบความสัมพันธ์กับคนรัก แองเจลา ย้ายมาอยู่กับพ่อแม่ที่เมืองแฮลิแฟกซ์ รัฐโนวาสโกเชีย (Halifax, Nova Scotia) เธอและแม็คเคนซี เริ่มใช้เวลาร่วมกันในห้องใต้หลังคานี้เองตลอดระยะเวลา 18 เดือน เธอกลายเป็นเพื่อนใหม่คนโปรดของเจ้าแมกคาที่ ที่ภายนอกดูเกรี้ยวกราด ชอบผจญภัย แต่ก็มีรักที่จริงใจ
เธอโพสคลิปวีดีโอและแชร์เรื่องราวของคุณปู่และแม็คเคนซีลงบนติ๊กต็อก ผู้คนมากมายเข้ามาแสดงความคิดเห็นในทำนองเดียวกันที่แสดงถึงความกังวลของผู้สูงอายุหรือผู้ป่วยว่าสัตว์เลี้ยงของตนจะอยู่อย่างไรในวันที่พวกเขาจากไปแล้ว นี่เป็นความกังวลเดียวกับคุณปู่ของเธอ
“การไม่มีเพื่อนหรือญาติเอาสัตว์เลี้ยงของพวกเขาไปดูแลนั้นคือสิ่งที่ผู้สูงอายุกลัว เขากลัวว่าสุดท้ายแล้วพวกมันจะต้องไปจบลงที่อยู่ในสถานพักพิงสัตว์ นั่นเป็นความกังวลเดียวกับปู่ของฉันไม่มีผิด
“ฉันไม่อยากให้มันเกิดขึ้นเลย ฉันคิดว่าเราสามารถทำอะไรบางอย่างให้พวกเขาได้ มันมีคนมากมายที่ต้องการความช่วยเหลือนี้จริง ๆ ตอนนี้ฉันมีผู้ติดตามแล้วกว่า 30,000 คนในติ๊กต็อก และฉันรู้แล้วว่าควรจะทำยังไง”
แองเจล่าก่อตั้งแคมเปญชื่อ My Grandfather’s Cat ขึ้นในวันที่ 18 พฤษภาคม 2564 ซึ่งตรงกับวันคล้ายวันเกิดของปู่ เพื่อให้เป็นพื้นที่สำหรับผู้สูงอายุที่กำลังหาบ้านหลังที่สองให้กับสัตว์เลี้ยงแสนรัก ผู้เข้าร่วมต้องทำการสมัครแล้วทีมงานจะเขียนประวัติ โพสต์รูปลงบนโซเชียลมีเดีย หากมีผู้สนใจรับเลี้ยงแล้ว เจ้าของสามารถร่วมสัมภาษณ์ พูดคุยกับครอบครัวใหม่ได้ด้วย เพื่อที่จะได้หาบ้านและครอบครัวใหม่ที่เหมาะสมที่สุด
“ตลอดระยะเวลาที่เริ่มแคมเปญนี้มา ฉันได้รับอีเมลนับไม่ถ้วนจากผู้ป่วยที่สอบถามถึงบริการของเรา ฉันอ่านแล้วใจสลายกับเรื่องราวของพวกเขา และไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าเป็นฉันแล้วโดนปฏิเสธ ฉันจะรู้สึกยังไง นั่นยิ่งทำให้ฉันคิดว่าเราต้องมีภารกิจเพื่อช่วยเหลือพวกเขาให้ได้”
กุมภาพันธ์ 2565 ไม่กี่เดือนหลังจากการก่อตั้งแคมเปญ My Grandfather’s Cat ก็กลายเป็นที่รู้จักในนามองค์กรการกุศลของแคนนาดา เธอเล่าว่าการก่อตั้งองค์กรนี้มันทำให้สัตว์เลี้ยงที่กำลังจะกำพร้าเกือบร้อยตัวได้มีเจ้าของอีกครั้ง เป็นสิ่งที่สร้างความสุขในจิตใจและทำให้เธอมีเป้าหมายในชีวิตอีกครั้ง
ปัจจุบัน My Grandfather’s Cat สามารถหาบ้านใหม่ให้กับหมาแมวจากผู้สูงอายุที่กำลังจะย้ายออกจากบ้าน หรือผู้ป่วยระยะท้ายได้แล้วครบ 100 ตัว เรื่องราวของพวกมันได้ถูกบันทึกและบอกเล่าสั้น ๆ ผ่านติ๊กต็อกในชื่อ My Grandfather’s Cat ที่ปัจจุบันมีผู้ติดตามแล้วกว่า 60,000 คน
แองเจล่ายังยืนยันที่จะยังทำสิ่งนี้ต่อไปเรื่อย ๆ เพราะเธอเชื่อเหลือเกินว่าเราทุกคนสามารถเปลี่ยนแปลงโลกได้เพื่อให้เป็นโลกที่ดีในแบบที่เราอยากเห็น และ My Grandfather’s Cat ก็คือสิ่งนั้น
ขอบคุณภาพจาก
- freepik
เครดิตเนื้อหา
