กัญจิรา อายุ 41 ปี ผู้หญิงที่โลกเต็มไปด้วยความสว่างไสว
แม้จะเติบโตมากับแม่ที่อยู่ในโลกมืด
แม่ของเราเป็นคนตาบอด ถามว่าเราเคยอายไหม ถ้าเราตอบว่าไม่เคยก็คงจะโกหก ช่วงที่เราเรียนประถม เราอายุประมาณ 7-8 ปี ยอมรับว่าเป็นช่วงที่เรารู้สึกอายมากที่มีแม่เป็นคนตาบอด เราว่าเราโชคดีนะที่มีแม่เป็นคนตาบอด เพราะมันทำให้เราเข้าใจโลกอีกใบหนึ่ง
พอแม่รู้ว่าเราเริ่มอายเพื่อนๆ แม่ก็เลยใช้วิธีหนามยอกเอาหนามบ่ง ด้วยการพาเราไปขายล็อตเตอรี่กับแม่ทุกวัน ช่วงแรกเราอายนะ แต่พอไปด้วยกันบ่อยๆ เราก็เริ่มชินและรู้สึกสนุกกับการที่ได้เล่าสิ่งที่เห็นรอบๆ ตัวเราให้แม่ฟัง แต่ละวันเรากับแม่จะมีเรื่องให้คุยกันมากมาย จากความอายสุดท้ายกลายเป็นความสนุก
เราว่าเราโชคดีนะที่มีแม่เป็นคนตาบอด เพราะมันทำให้เราเข้าใจโลกอีกใบหนึ่ง เข้าใจโลกที่มองเห็นแต่สีดำได้ในแบบที่คนตาดีคนอื่นๆ มองไม่เห็น
สำหรับคนอื่นโลกใบนั้นมันน่ากลัวนะ คุณลองคิดดูถ้าวันหนึ่งคุณมองเห็นแต่สีดำ คุณจะรู้สึกยังไง คุณคงกลัวและระแวงไปหมดทุกอย่าง แต่แม่ของเราเป็นคนที่แกร่งมาก แม่ทำได้ทุกอย่างทั้งงานบ้าน งานครัว งานฝีมือ และงานนอกบ้าน สมัยก่อนแม่ไม่ได้ขายล็อตเตอรี่อย่างเดียวนะ แต่แม่จะชอบหาเวลาว่างๆ ไปเรียนนวดแผนไทย พอได้วิชาติดตัวแม่ก็ไปเปิดร้านนวดแผนไทยที่เชียงใหม่ ร้านนี้เปิดมาได้เกือบ 20 ปีแล้ว
แม่ไม่ได้ไปเรียนแค่นวดแผนไทยนะ แต่ว่าแม่ยังไปเรียนงานฝีมือด้วย แม่ชอบงานเย็บปักถักร้อยมาก ซึ่งความรู้ที่แม่ได้มาทั้งหมดในตอนนั้น มันกลายเป็นประโยชน์กับแม่ในตอนนี้ ปัจจุบันแม่อายุ 70 ปีแล้ว แต่แม่ไม่เคยเหงาเลย เพราะมีกิจกรรมปักผ้าเอาไว้ทำแก้เบื่อ
สำหรับเราแม่เป็นต้นแบบในการใช้ชีวิต หลายๆ อย่างแม่ไม่เคยพูด ไม่เคยสอน แต่เราจะเห็นจากสิ่งที่แม่ทำ แม้ว่าแม่จะตาบอด แต่แม่จะทำทุกอย่างอย่างคนปกติ เชื่อไหมบางอย่างคนตาดียังทำไม่ได้เลย แต่แม่ของเราทำได้ สิ่งที่แม่ทำสอนให้เรารู้ว่าไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้ ถ้าเราไม่ล้มเลิกความพยายามหรือท้อแท้ไปเสียก่อน
การเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยว สำหรับคนปกติเราก็ว่ายากแล้ว
แต่กับแม่ของเราที่ตามองไม่เห็นอะไรนอกจากความมืดแล้วยังต้องเลี้ยงดูเราไปด้วย แค่คิดตามก็ลำบากยากเย็นมากแล้ว แต่เรากลับไม่เคยได้ยินแม่บ่นเลยสักคำ
ประโยคที่คนทั่วไปชอบพูดว่า “แม่คือผู้ให้” สำหรับเรามันใช่และจริงมากเลยนะ ทั้งทีรู้ว่าตัวเองมองไม่เห็นแต่แม่ก็ให้โอกาสเราได้เกิดมาบนโลกใบนี้ แล้วก็เลี้ยงเราด้วยความรักความเอาใจใส่ เรารู้และสัมผัสได้เสมอว่าแม่รักเรามาก และเราเองก็รักแม่มาก เช่นกัน
“สำหรับเราการที่มีแม่เป็นคนตาบอด มันไม่ใช่ปมด้อยในชีวิต แต่แม่คือสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตที่เรามี”
เปิ้ล–กัญจิรา ศรีวิยศ อายุ 41 ปี (จากกลุ่มปักจิตปักใจ)
ผู้ที่รักแม่สุดหัวใจเพราะแม่เป็นซุปเปอร์ฮีโร่ในชีวิตจริง
