พงศ์พร วัย 60 ปี ผู้ผ่านเหตุการณ์น้ำท่วมในชีวิตมากมาย
เราเกิดที่อำเภอเมือง จังหวัดนครปฐม แต่ด้วยความที่พ่อทำงานรับราชการเป็นเจ้าหน้าที่สรรพากร ทำให้ครอบครัวต้องย้ายที่อยู่ตามผู้เป็นพ่ออยู่บ่อยครั้ง พ่อถูกย้ายไปจังหวัดไหนครอบครัวก็ต้องย้ายตามไปด้วย ซึ่งไม่รู้เป็นเพราะอะไรเกือบทุกจังหวัดที่เราย้ายไปอยู่จะต้องเจอกับเหตุการณ์น้ำท่วม กระทั่งแต่งงานมีครอบครัวเราก็ยังมาตั้งรกรากอยู่ที่จังหวัดอ่างทอง จังหวัดหนึ่งที่น้ำท่วมอยู่เป็นประจำ
แน่นอนว่าเมื่อเกิดน้ำท่วม สิ่งที่เกิดขึ้นตามมาก็คือความทุกข์ยากเดือดร้อน ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของที่อยู่อาศัย การขับถ่าย รายได้ที่ต่อให้จะได้รับการช่วยเหลือเยียวยาอย่างไรก็ยากที่จะทดแทนได้กับสิ่งที่เสียไป เรื่องสุขภาพ โรคภัยไข้เจ็บ ไปจนถึงเรื่องสภาพจิตใจ ความเครียด สิ่งเหล่านี้ไม่ได้นับรวมเฉพาะมนุษย์ แต่ยังรวมไปถึงสัตว์ต่างๆ ด้วย จำได้ว่าตอนที่เราเป็นเด็กอายุ 7-8 ขวบ ย้ายตามพ่อไปจังหวัดแพร่แล้วเจอกับน้ำท่วม
เรายังรู้สึกว่ามันสนุก รู้สึกอยากลงไปลุยไปเล่นน้ำ รู้สึกดีที่ได้หยุดไม่ต้องไปโรงเรียน
หรือตอนย้ายมาอยู่กรุงเทพฯ ตอนอายุ 14 แล้วเกิดน้ำท่วม เรายังรู้สึกตื่นเต้นที่ได้พายเรือเข้าไปในบ้าน ไม่ได้รู้สึกถึงความเดือดร้อนอะไรเลย ไม่รู้ว่าการกินอยู่จะลำบากยังไง โรคภัยอะไรจะตามมา เรารู้สึกแบบเด็กๆ รู้แต่เฉพาะโลกของเรา ไม่ได้รับรู้ถึงความจริงที่คนอื่นกำลังเผชิญอยู่ กระทั่งพอโตขึ้นทำงาน มีครอบครัว มีความรับผิดชอบ ความรู้สึกที่มีต่อเหตุการณ์น้ำท่วมก็ไม่สนุกเหมือนกับตอนเป็นเด็กอีกต่อไป ยิ่งปัจจุบันเราทำงานเป็นสาธารณสุขจังหวัดต้องออกไปช่วยเหลือผู้คนที่ถูกน้ำท่วม
ขณะเดียวกันน้ำก็ท่วมบ้านที่เราอยู่เองด้วย เรามองเห็นแต่ความทุกข์ความกังวล เห็นคนที่เดือดร้อนเสียยิ่งกว่าเรา บางคนน้ำท่วมบ้านขึ้นไปถึงชั้นสอง บางคนทำฟาร์มเลี้ยงสัตว์ แต่สัตว์ที่เลี้ยงไว้จมน้ำตายหมด จากคนมีรายได้กลายเป็นสิ้นเนื้อประดาตัว ไหนจะเรื่องโรคที่ตามมาหลังจากนั้นอีก เป็นปัญหาที่หนักมากจริงๆ
การรับรู้ถึงความเดือดร้อนของผู้คน อย่างที่บอกว่ามันไม่ใช่แค่เรื่องของสิ่งที่พบเจอหรือวัยที่โตขึ้นเท่านั้น
แต่ยังเป็นเรื่องของยุคสมัยด้วย เราจะเห็นได้ว่าเด็กๆ ในสมัยนี้ เขารับรู้ถึงเรื่องราวความทุกข์ร้อนของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้มากกว่าเด็กในยุคเรา เขาเข้าถึงข่าวสารได้เร็วกว่า แค่เปิดโทรศัพท์มือถือก็เห็นถึงความเดือดร้อนของผู้ประสบภัยแล้ว ขณะที่ในยุคเราแค่จะดูทีวีสักครื่องยังเป็นเรื่องยาก
ตอนนั้นเราคิดแค่ว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องที่ผู้ใหญ่ต้องจัดการ ผิดกับเด็กๆ ในยุคนี้ที่ออกมาช่วยเหลือสังคมกันอย่างน่าชื่นชมซึ่งเรามองว่าเป็นเรื่องที่งดงามมากนะ แม้แต่เด็กตัวเล็กๆ ที่บ้านเขาโดนน้ำท่วมเหมือนกันยังตระหนักถึงความเดือดร้อนของผู้อื่น แล้วเชื่อเถอะว่าไม่ใช่แค่เด็กหรอก แต่ยังมีหนุ่มสาวอีกหลายคนที่เขาไม่ได้นิ่งดูดาย และไม่ว่าใครจะมองว่าอย่างไร แต่นี่คือสิ่งที่ต้องให้เครดิตกับพวกเขา
“พวกเขาคือส่วนหนึ่งที่ทำให้ผู้ใหญ่อย่างเราได้รู้ว่า ท่ามกลางความทุกข์ร้อน และคราบน้ำตา ยังมีพลังน้ำใจของคนรุ่นใหม่ที่มากมายมหาศาลไม่ต่างกัน”
พงศ์พร ครองญาติ–รองนายแพทย์สาธารณสุขจังหวัดอ่างทองวัย 60 ปี
ผู้ผ่านพบเหตุการณ์น้ำท่วมในชีวิตมามากมายหลายครั้งหลายคราว
