เรื่องราวของหญิงวัย 62 ปี ที่เติบโตมาแบบสาวห้าวและไม่เคยทำงานเย็บปักถักร้อยมาก่อนในชีวิต ทว่าวันหนึ่งเมื่อจำเป็นต้องทำงานปักผ้า เธอจึงเข้าไปหาวิธีการและแรงบันดาลใจในแอปพลิเคชัน Pinterest
แอปพลิเคชันดังกล่าวไม่ได้แค่ทำให้เธอปักผ้าส่งลูกค้าได้สำเร็จทั้งที่ไม่เคยจับด้ายจับเข็มมาก่อนเท่านั้น หากแต่ยังทำให้เจ้าตัวหลงใหลในการปักผ้าขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว
อย่างไรก็ตาม การปักผ้าไม่ใช่แค่เรื่องความชอบธรรมดา แต่เป็นทุกสิ่งทุกอย่างที่มากกว่านั้น เพราะ Pinterest ทำให้เธอข้ามฝ่าความทุกข์
แล้วเดินทางไปสู่ความสุขในชีวิตได้ในที่สุด
จุดเริ่มต้นชีวิตของผู้หญิงที่ไม่เคยจับด้ายจับเข็ม
‘แม่นุ’ – ปารมีย์ ธีระพงษ์พรหม ใช้ชีวิตและเติบโตมาในย่านฝั่งธน ครอบครัวของเธอเป็นครอบครัวครึ่งใบ เนื่องจากผู้เป็นแม่จากไปตั้งแต่เธออายุเพียง 12 ปีเท่านั้น โดยมีพ่อหาเลี้ยงครอบครัวด้วยการเป็นเจ้าของโรงกลึงที่มีลูกน้องและช่างหลายคนเป็นเหมือนสมาชิกในครอบครัว เธอและพี่สาวจึงไม่ได้รู้สึกว่าชีวิตเงียบเหงาและว้าเหว่มากนัก
ด้วยความที่บ้านเป็นโรงกลึงมีแต่ช่างผู้ชายเสียเป็นส่วนใหญ่ แม่นุจึงไม่ใช่เด็กผู้หญิงที่เรียบร้อยสักเท่าใดนัก ซ้ำยังดูห้วนห้าวห่างไกลความเป็นหญิงหลายลี้หลายกิโล
“ในสายตาคนทั่วไปเราดูเหมือนทอมหรือผู้ชายมากกว่า เราเรียนโรงเรียนหญิงล้วนก็จริง แต่ไม่มีความเรียบร้อยเลย ออกแนวหญิงแกร่งหญิงบู๊ เรื่องงานช่างแบบผู้ชาย ทาสี เปลี่ยนหลอดไฟ หรือเดินสายไฟในบ้าน เราทำเป็นหมดเพราะได้รับวิชามาจากพ่อ ขณะที่เรื่องเย็บปักถักร้อยเราทำไม่เป็น ไม่เคยจับด้ายจับเข็มเลย เวลามีงานผ้าที่ต้องเย็บ ต้องปักเสื้อ ปะกระโปรงกางเกง ก็จะให้พี่สาวเป็นคนทำทั้งหมด
“ทุกวันนี้เพื่อนๆ หรือคนที่รู้จักเรา เขายังไม่เชื่อเลยว่าเราจะแต่งงานมีลูก แล้วก็มานั่งเย็บปักถักร้อย ทำงานปักผ้าออกมาหลายชิ้นด้วยตัวเอง”
แม่นุเรียนจบด้านกฎหมาย แต่ไม่เคยทำงานตรงสายกับที่ตัวเองเรียนมาเลย โดยเลือกที่จะเปิดโรงงานผลิตและออกแบบงานหัตถกรรมจากลวดโลหะ จำพวกโคมไฟเหล็ก ตะกร้า โต๊ะ เก้าอี้ งาน Wall Art ต่างๆ รวมทั้งนำผลิตภัณฑ์ดังกล่าวไปตกแต่งในงานอีเวนต์ด้วย
แม้ธุรกิจของเธอจะไม่ได้สร้างกำไรมหาศาลปีละร้อยล้านพันล้าน แต่ก็อยู่มาได้เรื่อยๆ จนกระทั่งวันหนึ่งแม่นุได้ไปรับงานที่ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่งแล้วมีความจำเป็นต้องทำงานปักผ้าโดยที่ตัวเธอเองก็ไม่ได้คาดคิดมาก่อน ทันใดนั้นประตูแห่งการเย็บปักถักร้อยจึงถูกเปิดออกเป็นครั้งแรก
“มีอยู่งานหนึ่งที่เรารับทำโครงไม้ไผ่สาน แล้วมีงานส่วนที่ต้องปักผ้ารอบโครงไม้ที่ทำขึ้นมา ตอนแรกลูกค้าที่เป็นฝ่ายศิลป์ของห้างสรรพสินค้าเขาจะไปติดต่อหาคนปักผ้าเอง ให้เราทำโครงอย่างเดียว แต่ปรากฏว่าเมื่อปักมาเสร็จ งานยังไม่ผ่าน เราก็เลยอาสาช่วยปักผ้าให้เพราะอีเวนต์จะเริ่มอีกไม่กี่วันแล้ว เราก็เปิด Pinterest ดูว่าเขาปักผ้ายังไง งานที่สวยๆ เขาทำกันแบบไหน
ปกติเราจะเปิด Pinterest ดูอยู่แล้ว แต่จะดูเป็นพวกงานเหล็ก งานหัตถกรรม ซึ่งเป็นอาชีพที่เราทำอยู่เสียมากกว่า แต่พอมาดูงานผ้า เหมือนเราถูกดึงดูดเข้าไปอยู่ในโลกของผ้าเลย มีงานสวยๆ งานดีๆ เทคนิคในการปักผ้ามากมายเต็มไปหมด พอเราเอามาช่วยกันทำกับลูกน้องก็ปรากฏว่างานออกมาสวยมาก ทางห้างเขาก็ชื่นชมและขอบคุณเรา
“เราก็ยังทึ่งตัวเองเลยว่า จากคนไม่เคยจับด้ายจับเข็ม เราทำออกมาขนาดนี้ได้ยังไง”
ก้าวสู่โลกใบใหม่ด้วย Pinterest
Pinterest คือเว็บไซต์และแอปพลิเคชันบนโทรศัพท์มือถือ สำหรับค้นหาไอเดียและแรงบันดาลใจต่างๆ มากมายในเรื่องที่แต่ละบุคคลให้ความสนใจ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของการทำอาหาร ศิลปะ การตกแต่งบ้าน ซึ่งก็รวมไปถึงการปักผ้าด้วยเช่นกัน
“หลังจากร่วมมือกับลูกน้องทำงานปักผ้าสำเร็จเป็นครั้งแรก ไฟในตัวเรายังมีอยู่ เลยเปิด Pinterest ดูงานผ้าอยู่เรื่อยๆ เราดูสไตล์ ศึกษาว่างานแต่ละแบบเขามีวิธีการปักอย่างไร แต่ด้วยความที่เรามีงานประจำอยู่ ก็เลยยังไม่ได้ลงมือทำจริงจัง ทำๆ หยุดๆ ยังไม่ทุ่มเท”
เนื่องจากต้องทำงานหาเลี้ยงปากท้อง แม้จะรู้สึกชอบงานผ้ามากแค่ไหน แต่แม่นุก็มีเวลาสร้างสรรค์ผลงานแบบจำกัดจำเขี่ย จนกระทั่งเกิดการแพร่ระบาดของโรคโควิด-19 ทำให้แทบทุกชีวิตราวกับถูกหยุดเข็มนาฬิกาเอาไว้ แม่นุเองก็ไม่ต่างกัน เธอกลายเป็นคนตกงานในวัยขึ้นต้นเลข 6 จึงต้องหาอะไรสักอย่างที่จะเป็นเครื่องมือพาตัวเองออกจากความทุกข์กังวลของชีวิต
“พอโควิดระบาด ห้างก็ปิด ลูกค้าก็ไม่มี จากคนที่เคยมีงานทำ ก็ตกงาน เอาแต่นั่งคิดนั่งกังวลจนแทบจะเป็นโรคประสาท เราคิดว่าถ้าปล่อยไปแบบนี้จะยิ่งแย่ ต้องหาอะไรที่จะทำให้จิตใจเราสงบนิ่ง มีความกังวลน้อยลง เลยคิดถึงการปักผ้า เนื่องจากตอนที่เรานั่งปักผ้า ทุกครั้งที่ปักเข็มลงไป เรารู้สึกสงบมีสมาธิ ไม่คิดเรื่องอื่น ทำให้เราลืมและตัดความทุกข์ใจออกไปได้”
หลังจากที่เคยทำๆ หยุดๆ แม่นุก็มีเวลาทั้งวันทั้งเดือนสำหรับการทำในสิ่งที่เธอหลงใหล เมื่อหญิงวัย 62 กลับมาเปิด Pinterest อีกครั้ง
มันไม่ใช่แค่เรื่องของการปักผ้า หากแต่มันกำลังพาเธอก้าวข้ามความทุกข์ของชีวิต
เปลี่ยนผ้าให้มีชีวิต เปลี่ยนชีวิตด้วยการปักผ้า
จิตใจที่สงบนิ่งจากการปักผ้าทำให้แม่นุรับมือกับสถานภาพของคนตกงานในวัยแซยิดได้ดีขึ้น ความทุกข์ความกังวลแปรเปลี่ยนเป็นสีสันสดสวยบนผืนผ้า ซึ่งผลงานชิ้นแรกของเธอก็คือเจ้า ‘โมจิ’ แมวตัวโปรดของลูกสาวนั่นเอง
“ลูกสาวมาเสนอว่าลองปักแมวของเขาดูไหม ชื่อโมจิ เราก็ตอบตกลง ระหว่างที่เรานั่งปักรูปโมจิลงบนผ้า โมจิก็มานั่งมองเราทำงานทุกวัน เหมือนกับจะถามว่าเมื่อไหร่จะทำเสร็จ เป็นแมวแสนรู้มาก เมื่อทำเสร็จลูกสาวก็เอางานปักรูปโมจิไปลงในเพจของเขา ชื่อ Moji Everyday-โมจิ เอเวอรี่เดย์ พอลูกเพจเห็น เขาก็เข้ามาชม บางคนก็เข้ามาถามว่ารับสอนไหม รับปักไหม ก็เลยทำให้เราได้งาน พอมีรายได้เล็กๆ น้อยๆ เข้ามาในช่วงโควิด แล้วก็ช่วยทำให้ชีวิตไม่เหงาและฟุ้งซ่านจนเกินไป”
หลังจากผลงานรูปโมจิออกสู่สายตาของผู้คนและได้เสียงตอบรับที่ดี แม่นุก็ผลิตผลงานออกมาอีกกว่า 40 แบบ มีทั้งรูปต้นไม้ ปลา ผู้หญิง สุนัข แมว ฯลฯ ซึ่งทุกชิ้นงาน สิ่งที่แม่นุจะเน้นย้ำและให้ความสำคัญอยู่เสมอก็คือการทำให้ผ้ามีชีวิต
“เวลาที่ปักผ้า สิ่งที่เราจะให้ความสำคัญและพิถีพิถันมากๆ เลยก็คือดวงตา เพราะดวงตาเป็นสิ่งที่บอกความรู้สึก รวมถึงสื่อถึงความมีชีวิต เราจะให้เวลากับส่วนนี้นานมาก ซึ่งเทคนิคในการปักช่วงดวงตา เพื่อทำให้ผ้ามีชีวิตเราก็ได้มาจากการเข้าไปดูใน Pinterest”
ไม่น่าเชื่อว่าจากผ้าเปล่าที่ไม่มีลวดลายอะไร ผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่เคยจับด้ายจับเข็มมาก่อน จะทำให้มันมีชีวิตขึ้นมาได้ อย่างไรก็ตามไม่ใช่แค่เธอหรอกที่ทำให้ผ้ามีชีวิต
เพราะในมุมกลับกัน ผ้าเหล่านั้นก็ทำให้เธอมีชีวิตด้วยเช่นเดียวกัน
มากกว่ารายได้คือความสุข
ปัจจุบันหลังจากการแพร่ระบาดของโรคโควิด-19 ลดลง แม่นุก็กลับมาทำอาชีพเดิมอีกครั้ง กระนั้นการปักผ้าก็ยังสร้างรายได้ให้กับหญิงวัย 62 อยู่เรื่อยๆ แม้จะไม่ได้มากมายอะไรก็ตาม
“ตอนแรกเริ่มเราคิดราคาอยู่ที่ชิ้นละ 900 บาท มีแต่คนบอกว่าถูกไป ปัจจุบันเราก็เลยคิดราคาอยู่ที่ชิ้นละ 1,300 บาท แต่ตอนนี้เราเริ่มมีงานหลักเข้ามาก็เลยไม่ค่อยมีเวลาทำมากเหมือนก่อน เราจะแจ้งให้ลูกค้าทราบไปตรงๆ เลยว่า เราอาจใช้เวลาทำนานกว่าปกติ บางชิ้นใช้เวลาเป็นปีกว่าจะเสร็จ แต่ถึงอย่างนั้นลูกค้าก็ยังมีมาเรื่อยๆ ไม่ขาด”
ถึงแม้จะมีรายได้เข้ามา แต่แม่นุยืนยันว่าสิ่งที่งานปักผ้ามอบให้ตนมากที่สุดไม่ใช่เรื่องของเงินทอง หากแต่เป็นสิ่งที่เรียกว่าความสุขและความภาคภูมิใจ
“สิ่งที่งานปักผ้าให้เรามากที่สุดไม่ใช่เงินทอง เรื่องนี้เป็นแค่ผลพลอยได้ซึ่งมันเทียบไม่ได้เลยกับความสุข ความภาคภูมิใจ ทุกครั้งที่ปักเข็มลงบนผ้า เรารู้สึกเหมือนกำลังทำงานศิลปะอยู่ ยิ่งทำก็ยิ่งรู้สึกหลงใหล ยิ่งปักเข็มลงไปก็ยิ่งมีความรู้สึกลุ้น อยากที่จะเห็นผลงานของตัวเอง เมื่องานเสร็จก็จะรู้สึกภาคภูมิใจว่าเราทำมันได้แล้วนะ มันสำเร็จสวยงามขึ้นมาได้ก็เพราะความสามารถของเรา ทำให้เรารู้สึกว่าชีวิตยังมีคุณค่า ซึ่งมันเป็นความวิเศษที่ได้จากงานปักผ้า”
ไม่ใช่แค่งานปักผ้าที่ให้ความสุขกับชีวิต แต่แม่นุยังสำทับต่ออีกว่า แท้จริงแล้วในวัย 62 เธอจะไม่มีทางมีรอยยิ้มและความอิ่มอกอิ่มใจได้เลย หากว่าชีวิตไม่ได้รู้จักแอปพลิเคชันอย่าง Pinterest
“ถ้าชีวิตไม่ได้รู้จัก Pinterest เราจะไม่มีทางมีความสุขอย่างทุกวันนี้ได้เลย คงจะเป็นคนสูงวัยที่จมอยู่กับความทุกข์ความกังวล และคงจะไม่มีสิ่งที่พาชีวิตออกจากภาวะเหล่านี้ได้ ทุกวันนี้เวลาที่มีเรื่องเครียดเราจะไม่หนีไปพักผ่อนที่ไหน ไม่ต้องไปทะเล ไม่ต้องไปภูเขา แต่เข้าไปใน Pinterest ก็หายเครียดทันที
“Pinterest สำหรับเราไม่ใช่แค่แอปพลิเคชัน แต่เป็นประตูบานหนึ่งที่พาเราไปสู่ชีวิตที่มีความสุข”
